Nóż składany Maserin Daga Black/Gold FatCarbon, Satin Elmax by Attilio Morotti (372/G)

Daga jest uproszczonym słowem „dagger”, co oznacza sztylet. Ściśle mówiąc dawnych wiekach prości siepacze nazywali dagą masywny, kilkunastocalowy sztylet, przebijający kolczugę, a nawet lekki pancerz, na co miecz był zbyt nieporęczny, a kilkucalowy sztylet za delikatny. Składany sztylecik 70-letniego rzemieślnika-samouka Attilo Morottiego nawiązuje do tego jedynie nazwą, bo daga składana zakrawa na niedorzeczność. Nazwa to zresztą niejedyne nawiązanie, bo profil i rozmiar nożyka wyraźnie prowadzą do Szkocji, gdzie do dziś faceci w kiltach noszą takie rzeczy w skarpetach na łydach. Nazywają je „skean dubh”, (sgian dhu, skene-dhu), co oznacza ciemne, ukryte ostrze – w tradycji wytwarzane z ostrzy szkockich rapierów łamanych im przez Anglików. Skean dubh wygląda właśnie tak jak Daga od Maserina, z wielkością włącznie. Biorąc Dagę w rękę czujecie... konkret. To nie jest blaszka do otwierania listów od skarbówki, to przy zachowaniu niewielkich proporcji masywny nóż, który elegancją i polotem przebija niejeden pancerz. Przede wszystkim mamy do dyspozycji pewny uchwyt, który wbrew naturalnym obawom nie daje poczucia, że wykonując pchnięcie porżniemy sobie palce ześlizgując się nimi w obręb ostrza. Skean dubh też zwykle nie ma jelca, a Szkoci przecież nadal żyją. Ostrze, podobnie jak całość po rozłożeniu, choć ostrze jest jednostronne - zachowuje symetrię. Brak klipsa, pomagającego ocenić która z krawędzi jest naostrzona a która nie, jest problemem osobników niepełnosprytnych, którym w gronie ludzi dorosłych nie warto się przejmować. Uchwyt z jednej strony oprawiony jest w tytan, z drugiej, tzw. prezentacyjnej – w elegancki kompozyt Fat Carbon, nazywany też malowniczo "czarną materią" - wygląd zależy od wybranej wersji, ale sądząc po moim egzemplarzu wszystkie pozostałe także zasługują na estetyczne uznanie. Morotti pozwolił sobie w tym projekcie na kilka ekstrawagancji. Po pierwsze, w zbroczu umieścił kilka otworów o malejącej w miarę zbliżania się do uchwytu średnicy. Ich znaczenie praktyczne bodaj nie istnieje, jednak estetyczne, dodające konstrukcji lekkości i polotu stanowczo warto zauważyć i docenić. Po drugie - w wersji złożonej cały ten niepozorny przedmiocik przypomina wyglądem i rozmiarami fikuśną, elegancką zapalniczkę. Po trzecie, faktura uchwytu jest klasycznie gładka, co jednak nie oznacza powszechnego płaskiego banału. Daga Morottiego ma też trzeci wymiar; uchwyt nie jest płaskim, wynikającym z masowości produkcji przekrojem dwuwymiarowym, ale kształtem lekko wypukłym, owalnym w przekroju, doskonale dopasowanym do trzymającej go dłoni. Przynajmniej mojej. Warto wiedzieć, że sukces całej operacji otwarcia noża oparty jest na jego kilkumilimetrowym flipperze - występie, wystającym poza obręb uchwytu kiedy noż jest złożony. Skojarzenie z zapalniczką wydaje się tu nadzwyczaj trafne. Otwarcie ostrza wymaga kilku ćwiczeń, dzięki łożyskom i sporej masie ostrza nie trzeba ich jednak zbyt wiele. Nóż nie ma klipsa. Dżentelmeni prawdopodobnie go nie potrzebują, poprzestając na wsuniętej w kieszeń skórzanej pochewce, w której nosi się podobne gadżety. Uczciwie mówiąc elegancka jest nawet sama pochewka.